Εδώ γράφεις ΕΣΥ! Γι'αυτά που νιώθεις, γι'αυτά που σκέφτεσαι, γι'αυτά που θέλεις να βγάλεις από την ψυχή σου.. Είτε Αγάπη είναι αυτό, είτε Θυμός, είτε Ζήλια, είτε Απόγνωση, είτε Απογοήτευση... Γιατί εδώ, όλοι μπορούν να γράψουν, όλοι μπορούν να σκεφτούν!


Οι ". . .σκέψεις" μας

Ελεύθερο


Δάγκωσε τα χείλη μου μέχρι να στάξουν αίμα,

σφίξε το κορμί μου μέχρι να πονέσω,
σ'αγαπώ θα γράψω μ'αυτό το αίμα
και ηδονή θα πάθω όταν πονέσω..




ΡΟΜΠΕΣΗ

Κλέφτης Στιγμών

Είμαι ο λίγος στον κόσμο των πολλών
που ξέρω οι λέξεις τι σημαίνουν...



Κι έμαθα να στρογγυλεύω
της καρδιάς μου τις γωνιές
για να χωρέσω λίγη Αγάπη…

Η σονάτα Του Σεληνόφωτος

Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο....


Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο.


Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.


Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα.


Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.